หน่วยSWAT คือหน่วยที่ปฏิบัติหน้าที่ชนิดลับเฉพาะ เพื่อกิจการ “กำจัด” หรือ “ทำลาย” ผู้ก่อการร้ายในยุคปี พ.ศ. ๒๕๑๗ หรือเมื่อประมาณ ๓๖-๓๗ ปีมาแล้ว โดยการก่อตั้งของกรมตำรวจในยุคนั้น ซึ่งเรียกกันว่า “หน่วยสวาท” แต่เพราะเหตุผลทางการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้หน่วยนี้ต้องถูกยุบไปเป็นการสิ้นสุดของหน่วยงานที่มีการก่อตั้งและฝึกฝนกันมาเป็นชนิดพิเศษนี้แหละค่ะ ซึ่งจะอธิบายให้ทราบว่ามันไปยังไงมายังไง สำหรับการก่อตั้งขึ้นในยุคนั้น และผลที่สุดก็ต้องสลายตัวไป ซึ่งในปัจจุบันนี้ก็อาจมีหน่วยที่ปฏิบัติงานโดยลักษณะเดียวกันนี้ก่อตั้งขึ้นมาแทน “สวาท” เดิมและอาจมีอยู่ในหน่วยอรินทราชในยุคปัจจุบัน ซึ่งก็ไม่ทราบว่าจะมีการฝึกฝนกันอย่างเข้มงวดกวดขันจนมีประสิทธิภาพถึงขั้นไหน และใช้อาวุธปืนสไนเปอร์ยี่ห้อใด แบบใดเข้ามาแทนที่ รวมทั้งขนาดของกระสุนที่จะนำมาใช้งานด้วย
คลิปหน่วย SWAT ในไทย
“สวาท”ที่กำลังจะเขียนเล่าให้ฟังอยู่นี่ หัวเรื่องมันก็ฟังได้ไพเราะ โรแมนติกเสนาะหูดีอยู่หรอกค่ะ แต่ความจริงแล้วมันไม่น่าพิศวาสอะไรจนนิดเดียว เพราะมันไม่ได้ “รัก” ใครมีแต่จะส่ง “ความตาย” ไปอภินันทนาการอย่างเดียวเท่านั้น และก็เป็นความตายอย่างเฉียบขาดรวดเร็วฉับพลันทันที เพื่อยุติปฏิบัติการร้ายในทุกรูปแบบจากฝ่ายตรงข้าม พร้อมทั้งช่วยเหลือ “ตัวประกัน” หรือรักษาความปลอดภัยของสถานที่ ตลอดจนสิ่งสำคัญอื่นๆ ที่ผู้ก่อการร้ายยึดเอาไว้เป็นเครื่องต่อรองได้อย่างทันการด้วย ไม่ใช่ว่าพอลงมือปฏิบัติการลงไปแล้ว ตัวประกัน สถานที่ หรือสิ่งสำคัญอื่นๆ ที่ผู้ก่อการร้ายยึดเอาไว้เป็นเครื่องมือต่อรอง ต้องพลอยล้มตายหรือพินาศฉิบหายลงไปพร้อมๆกันด้วย
อย่างเช่น เรื่องราวที่เกิดขึ้นในเรือนจำจังหวัดชลบุรีในสมัยหนึ่ง หรืออย่างเช่นกรณีที่หน่วยคอมมานโดของอียิบต์บุกเข้าชิงตัวประกันในการจี้เครื่องบินที่เกาะมอลต้าเมื่อประมาณ พ.ศ.๒๕๒๘ ซึ่งปรากฏว่าตัวประกันพลอยตายไปด้วยถึง ๖๐ คน ซึ่งในลักษณะแบบนั้นหาใช้ฝีมือของ “สวาท” ไม่ แต่เป็นฝีมือ “สะห่วย” เสียมากกว่า เพราะกลเม็ดและฝีมือในการใช้อาวุธ การตัดสินใจและการวางแผนยังไม่ “เข้าขั้น” พอที่จะช่วยเหลือรักษาชีวิตของตัวประกนเอาไว้ได้ อันเป็นเรื่องน่าเอน็จอนาจยิ่ง หมายที่จะไปช่วยพวกเขากลับไปทำให้พวกเขาต้องตายเสียนี่ สาเหตุมันก็มาจากการที่ยังไม่รู้หลักในความปลอดภัยที่จะช่วยเหลือตัวประกันนั่นเอง ขาดการอบรม ฝึกปรือ ขาดยุทธวิธีอันถูกต้องด้อยฝีมือ